ساغر کریمی۱، دکتر حسنعلی پورمند*۲، دکتر غلامرضا ذاکرصالحی۳، دکتر رضا افهمی۴
فصلنامه آموزش عالی ایران،دوره ۱۲،شماره ۱
هدف از این پژوهش، شناسایی تغییرات و الزامات اساسی در ساختار آموزش عالی صنایع‌دستی باهدف کسب صلاحیت‌های پایداری دانش‌آموختگان است. چنانچه فلسفه و هدف آموزش عالی تربیت انسان پایدار در نظر گرفته شود، دانش‌آموخته موفق کسی است که همه صلاحیت‌های پایداری را کسب کرده و بتواند آن‌ها را در دانش و کنش خود تلفیق نماید. پرسش اصلی این پژوهش عبارت است از اینکه: چه نوع اقداماتی در ساختار آموزشی دوره کارشناسی صنایع‌دستی باید صورت گیرد تا دانش‌آموختگان صلاحیت‌های پایداری در این رشته را کسب نمایند؟ در این تحقیق که به روش کیفی و اکتشافی انجام‌شده، داده‌های اولیه از طریق مصاحبه نیمه‌ساختاریافته با ۳۰ تن از خبرگان حوزه آموزش صنایع‌دستی و آموزش برای توسعه پایدار که به‌صورت هدفمند و گلوله برفی برگزیده شدند، به‌دست آمد و به روش تحلیل مضمون موردبررسی قرار گرفت. یافته‌ها نشان داد برای کسب صلاحیت‌های پایداری، ابتدا باید یکسری اقدام پژوهشی که عبارت است از بازآفرینی محتوای سواد پایداری در رشته صنایع‌دستی (مبانی نظری، اصول و روش‌های آموزش، اصول اخلاقی و بینشی) و سپس اقدامات اجرایی- آموزشی که شامل توانمندسازی استادان، گسترش تعاملات برون دانشگاهی، بازنگری برنامه درسی، تغییر روش آموزش به یادگیری فعال و مشارکتی و تأکید بر مهارت‌های ضروری پایداری است، انجام پذیرد. نتیجه اینکه اگرچه صنایع‌دستی دارای ظرفیت‌های مناسبی در مواجهه با توسعه پایدار است، اما برای دریافت نتیجه مطلوب الزامی است آموزش عالی توجه خود را بیش از گذشته به این رشته معطوف نماید تا بتوان به کسب صلاحیت‌ها و قابلیت‌های لازم پایداری دانش‌آموختگان امید بست
